Камiр Дзяшкевіч

Я родился в далёком 2013, теплой зимой 43 ноября. Люлю Бра. Нилюлю тёмну сторону и низкие частоты материальных дыр. Нашёл в солнечном городе темные переулки грусти, печали и страданий. И просто еду прямо. Маё існаванне пачынаецца з яркай карціны, дзе сонечныя прамяні імчацца асвятліць маё жыццё, але праходзячы скрозь вочы, выліньваюць да чарнаты ў чарапной скрынцы. А заканчваецца яно тым, што ўсе вакол тоне ў гэтым змроку, і безвыходнасць – адзіны мой спадарожнік. У маёй душы нічога няма... гэта чорная пустата, адчуванне якой можа паўстаць у душы кожнага чалавека ў пэўныя моманты жыцця, гэта вялікая туга ад адчування сваёй адхіленасці, ад сэнсу ўсіх сэнсаў і прычыны ўсіх прычын. Гэта вялікая дэпрэсія, якая ніколі не пройдзе, нават пасля смерці... і менавіта пасля смерці, па сутнасці справы, яна і будзе тым адзіным перажываннем адзінокай душы, якая страціла сувязь з, не пабаюся гэтага слова, Богам.

аниме, музыка, видеоигры, денди, синтезатор, японская и корейская поп-культура